Uit de laatste brief  van Pater Sebald (Jan) Linders, concentratiekamp Vught.

“Ik bereid mij dagelijks voor op de dood en heb er geen schrik meer voor… alleen vraag ik dringend jullie gebed….”

Nu zijn de stormen geweken

De golven in mij glad gestreken,

De golventemmer is mijn God,

Zijn liefdezon beschijnt mijn lot.

De strijd was bovenmenselijk zwaar,

Maar plots was toen Gods engel daar,

Met kracht en troost. Toen rees ik op:

De dood lijkt mij een poort tot God.

Wanneer mag ik die poort doorgaan,

Door vuur beproefd, van ´t aards` ontdaan

Al strijdend sneuvelen in zijn armen?

O, toef niet Heer, wees vol erbarmen.

Naar de Fusillade Plaats.

De weg erheen loopt door de dichte bossen van Vught. En we zouden zeker verdwalen, zo niet bomen met witte banden erom, ons de weg wijzen. We blijven niet staan om ´t natuurschoon te bewonderen of om te luisteren naar ´t zingen van de vogels, want onweerstaanbaar als magneten trekken de bomen met witte banden.

We lopen, lopen. Aan onze linkerhand ligt t kamp der huidige gedetineerden. `n deur wordt er dichtgeslagen ´n stem roept iets, door de stille zomeravond.

We passeren de rails, waar ´t beruchte treintje gereden heeft. Dan gaan we drie trapjes op, en als we weer rondkijken naar een boom met witte banden zien we plotseling op zo´n honderd meter afstand; de fusilladeplaats.

Omgeven door bomen en ´n heuvel verheft zich groot en majestueus het ruwe houten kruis in al z´n eenvoud.

Vlammende rode gladiolen liggen aan de voet, ´n stille hulde van ´n onbekende aan de helden die hier vielen.

Eerbiedig als in ´n kerk, lopen we over het witte geharkte zand tot aan de voet van ´t kruis.

Dan bestormen ons gedachten. Hier hebben ze dus gestaan, de helden wier namen we niet kennen. Hun weg hierheen liep niet langs bomen met witte banden, het was een weg van bloed en tranen. Maar dit laatste stukje van ´t kamp of van het treintje hier naar toe, zullen ze volkomen rustig gegaan zijn, of misschien wel zoals Piet Hoefstoot in z´n afscheidsbrief schreef, volmaakt gelukkig. Liever dan een verrader te zijn gaven ze ´t beste wat ze hadden, hun leven.

“Niemand heeft groter liefde, dan wie z´n leven geeft, voor zijn vrienden”. Heeft hen toch nog ´n lichte weemoed bevangen toen ze voor ´t laatste het ruisen van de wind hoorden, en toen ze zagen hoe mooi ´t groen van de bomen was? Maar zeker hebben hun ogen de lucht gezocht, die hier in duizend tinten boven de bossen hangt. “Wie alles verlaat vindt in Vaders huis dat vele woningen heeft zijn thuis”.

Is toen het schot gevallen?

Onze vingers beroeren het witte zand eens rood gekleurd door martelaarsbloed en wanneer onze handen zich vouwen tot een gebed, is dat ´n heftig smeken dat´t zaad , dat hier werd uitgestrooid, toch moge ontkiemen en eens honderdvoudig vruchten  dragen”

Bidprentje.

In uw HH. Missen en gebeden

Wordt aanbevolen

De ziel van zaliger

De Weleerwaarde Pater

Sebald Linders O.F.M.

Geboren te Mook 15 juni 1907; in de Orde

Der Minderbroeders getreden 7 sept 1926;

Priester gewijd 26 maart 1933.

Van 1 sept 1941-febr 1944 was hij

Verbonden aan de Rectoraatskerk te Alverna.

11 sept. 1944 werd hij in het concentratie-

kamp te Vught doodgeschoten.

Zalig, die vervolging lijden om de recht-

vaardigheid, want hun behoort het rijk der

hemelen.

Ziet - sprak Christus tot zijn Apostelen – ik

zend u als schapen midden onder de wol-

ven…….. zij zullen u overleveren aan de recht-

banken……. Maar als zij u overleveren, weest

dan niet bezorgd hoe  of wat gij spreken zult;

want in dat uur zal u worden ingegeven wat

gij spreken moet. Immers niet gij zijt het

die spreekt, maar de Geest van uw Vader is

het die in u spreekt… En gij zult gehaat

zijn bij allen om mijn naam; maar wie volhard

heeft tot het einde , zal zalig worden 

(math. 10, 16-22)

Vergeet hen niet, die over U gesteld waren,

die U het woord Gods verkondigd hebben:

beschouw hun levenseinde en volgt hun geloof na.  Hebr. 13, 7

Heer Jezus, vermeerder het getal uwer priesters

Hij ruste in vrede . Amen